اکنون که ۲۶ سال از حسرت مریم رجوی در رسیدن به تاج و تخت ریاست جمهوری می گذرد. باید گفت این پیرزن ۶۶ ساله قدیمی ترین رئیس جمهور متوهم در جهان است که قدرتش تنها در حد حصارهای اردوگاهی کوچک در آلبانی است که در دنیای خیالی خود روزگار می گذراند.
در ششم شهریور سال ۱۳۷۲ در اجلاس باصطلاح شورای ملی مقاومت که در عراق تشکیل شد، مریم قجر به سمت آنچه که «مجاهدین» از آن تحت عنوان «رئیس جمهور آینده ایران» نام می بردند انتخاب و در ۳۰ مهر همان سال توسط مسعود رجوی اعلام بیرونی گردید.
طراح این سناریو شخص مسعود رجوی بود. او از ماهها قبل در تدارک پیشبرد چنین طرحی بود.
باید گفت مریم قجر در یک انتخاب آزاد به این پست نرسیده بود. چرا که اکثریت اعضای باصطلاح شورای ملی مقاومت از نفرات خود سازمان بودند و سازمان قبل از برگزاری اجلاس شورا که تنها یک نماینده و یک عضو در شورا داشت تعداد زیادی از اعضای قدیمی سازمان را تحت عنوان «گسترش شورا » وارد این شورا کرده بود. بقیه چند نفر اعضای غیر سازمانی هم که در شورا عضویت داشتند بدلیل وابستگی های مالی به سازمان هرگز نقشی در تحولات این شورا نداشتند و تنها کارکرد آنها اعلام موافقت با خواسته های سازمان بود.
البته تنها مخالفت جدی با این انتخاب از سوی آقا و خانم متین دفتری ابراز شد. آنان پس از این واقعه و با پی بردن به ماهیت فرقه ای مجاهدین و خودکامگی شخص رجوی از شورای دست ساز وی خارج شدند.
پر واضح است که این نوع انتخاب، مضحک و خارج از عرف و قوانین شناخته شده در دموکراسی های تعریف شده در دنیای غرب است.
بعبارتی «رئیس جمهور مقاومت» یک پست تحمیلی و بی محتوا برای ماله کشی سیاسی در سطح بین المللی برای پوشاندن وجه تروریستی «مجاهدین» بود.
مسعود رجوی با انتخاب مریم قجر به پست ریاست جمهوری خیالی دو هدف را دنبال میکرد. او هم در پهنه تشکیلات نیاز به اینکار داشت و هم در پهنه سیاست بین المللی، تا فعالیت جدیدی را آغاز و ضمن سرپوش گذاشتن بر شکست های نظامی خود در خاک عراق و ماهیت فرقه ای مجاهدین، حمایت غرب، بویژه آمریکا را از این گروه بدست آورد.
در پهنه تشکیلات نیز موضوع ریاست جمهوری مریم قجر بعنوان یکی از بندهای ا«نقلاب ایدئولوژیک» مطرح گردید تا هرچه بیشتر اعضای نگون بخت این فرقه را وادار به تمکین نموده و مخالفان را سرکوب کند.
همچنین بهانه ای بود تا هر سال با بزرگداشت «هفته ۳۰ مهر» و برگزاری جشن ها و راه اندازی مسابقات ورزشی و . . . نیروها را تا مدتی مشغول و روحیه آنها را بالا ببرند.
در پهنه سیاسی اما ، بدلیل اینکه سازمان در باتلاق عراق گیر کرده بود نیاز زیادی به حمایت های بین المللی به ویژه اروپا و آمریکا داشت تا بتواند در تعادل قوا دست پر در مقابل ایران داشته و خود را در صحنه بین المللی به عنوان تنها آلترناتیو که می بایستی روی او حساب باز کنند مطرح کند .
از سوی دیگر سازمان اعتقاد داشت حضور مریم در پاریس می‌تواند فضای پاسیو ایرانیان خارج کشور را از بین برده و پیروزیهای سیاسی زیادی را برای سازمان به ارمغان آورد ضمن اینکه تا حدودی خلاء نداشتن پایگاه اجتماعی در داخل کشور را نیز پر کند. بنابراین در شهریور سال ۱۳۷۲ مریم رجوی برای بدست آوردن حمایت غرب به فرانسه اعزام شد.
مریم قجر علیرغم انبوه فعالیت های سیاسی در فرانسه و دیگر کشورهای اروپایی پیروزی چندانی به دست نیاورد .
وی در سال ۱۳۷۵ پس از شکست در جلب حمایت غرب، دست از پا درازتر در حالیکه تنها یک لقب پرطمطراق و تحمیلی «رئیس جمهور برگزیده مقاومت برای دوران انتقال» را با خود یدک می کشید به عراق باز گشت.
مریم قجر با این لقب در تحولات و سرفصل های مهم بعدی سازمان نیز هرگز مسئله ای را حل نکرد و تاثیر گذار نبود.
بنحویکه در اکتبر سال ۱۹۹۷ (۱۳۷۶) وزارت خارجه آمریکا براساس قانون ضدتروریسم مصوبه همان سال، مجدداً مجاهدین را یک گروه تروریستی اعلام کرد.
آمریکا در اواخر اسفند سال ۱۳۸۱ به عراق حمله و در فروردین ۸۲ صدام حسین را ساقط کرد. بدین ترتیب مجاهدین بیش از پیش در منجلابی که خود آنرا بوجود آورده بودند گرفتار آمدند. در این مقطع بحرانی نیز دستاورد «رئیس جمهور مریم رجوی» تنها مزدوری و جاسوسی بیشتر به نفع ارتش آمریکا در خاک عراق بود.
علیرغم همه این خوش خدمتی ها ، عنوان پرطمطراق «رئیس جمهور برگزیده» در اینجا نیز از وی مسئله ای حل نکرد و نهایتا مردم عراق و خانواده های قربانیان این فرقه، آنان را با خفت و خواری مجبور به ترک خاک عراق کردند.
اخراج مجاهدین از خاک عراق باعث شد آنان به سوی ارباب جدید خود یعنی کشور عربستان سعودی سمت گیری کنند. آشکارترین اقدام نیز، همانا رونمایی از حضور ترکی بن فیصل رئیس پیشین دستگاه اطلاعاتی عربستان سعودی در گردهمائی سالیانه این گروه در شهر بورژه پاریس در ۱۹ تیر سال ۱۳۹۵ – نهم ژوئیه سال ۲۰۱۶ بود.
