سازمان مجاهدین خلق ایران
نوامبر روز جهانی منع خشونت علیه زنان نام گذاری شده است. خشونت علیه زنان یکی از فراگیرترین موارد نقض حقوق بشر در دنیای امروز است. خشونت علیه زنان شامل هرگونه عمل خشونت آمیز مبتنی بر جنسیت زنان است که با هدف آسیب رساندن به آنان صورت میگیرد. این رفتارهای خشونت آمیز به اشکال مختلف جسمی، روانی، تحمیل محدودیت های مالی، ممانعت از پیشرفت های شغلی و ارتقای توانایی های فردی و بی اعتنایی به آنها وجود دارند.
سازمان بهداشت جهانی نیز در قطعنامه ای، خشونت علیه زنان، را چنین تعریف کرده است: “هر نوع رفتار خشن و وابسته به جنسیت که موجب آسیب جسمی، روانی یا رنج زنان می‌شود. چنین رفتاری می‌تواند با استفاده از تهدید، اجبار یا سلب مطلق اختیار و آزادی در جمع یا خفا رخ دهد.”
با این وجود، در برخی جوامع انسانی همچون فرقه‌های مخرب، همواره خشونت علیه زنان به صورت سیستمایک رخ میدهد، بدون آن که نظارتی از سوی نهادهای حقوق بشری وجود داشته باشد. تشکیلات مجاهدین خلق به عنوان کیش شخصیتی مسعود و مریم رجوی بیش از چهار دهه شمار زیادی از زنان ایرانی را تحت سیطره خشونت فرقه‌ای داشته است، هرچند که در ظاهر در این تشکیلات به زنان ارج نهاده می‌شود، شورای رهبری و فرماندهان رده بالای آن را زنان تشکیل میدهند و در شعارهای رهبری آن «دفاع از حقوق زنان»، «برابری زن و مرد» و «آزادی زنان از بند جنسیت» به کرات تکرار می‌شود.
واقعیت درون فرقه‌هایی چون کیش شخصیتی مجاهدین خلق تنها زمانی برملا می‌شود که افرادی از درون گروه به دنیای آزاد راه یابند و مشاهدات و تجربیات خود را بیان کنند. سال‌های اولیه قرن بیست‌و‌یکم مصادف بود با خروج شمار زیادی از اعضای مجاهدین خلق، از جمله چند زن که روزهای تاریکی را در تشکیلات تجربه کرده بودند. افشاگری‌های افرادی چون مرجان ملک، حورا شالچی، بتول سلطانی، مریم سنجابی، زهرا میرباقری، حمیرا محمدی، زهرا معینی، فرشته هدایتی و بسیاری دیگر درباره موارد بیشمار نقض حقوق زنان در مجاهدین خلق به غایت تکان دهنده بود.
