خانواده هایی که فرزندانشان در اسارت فرقه رجوی گرفتار و در زنجیرند، لحظه ای آرام و قرار ندارند، لذا برای کسب خبر از عزیزان خود، بار دیگر به عراق سفر کرده اند تا شاید بتوانند با آنها ملاقات کنند و بعد از چند دهه دوری و جدایی دیداری تازه نمایند.

فرقه ضد خانواده رجوی بعد از حمله موشکی به لیبرتی و کشته و زخمی شدن جمعی از ساکنان آن، تاکنون از اعلام اسامی زخمی های حادثه خودداری کرده است. خبرها حاکی از آن است که آمار تلفات و کشته و زخمی ها قریب به 200 نفر است. با توجه به آمار و ارقام انهدام بنگالهای مسکونی، گودالهای حفر شده و شدت ضربات موشکی، احتمال میرود که زخمی های بی نام و نشان بیش از این باشند که اعلام شده است.

به هر روی موضوع و مسئله ملاقات خانواده ها از قبل قابل پیش بینی است، چون فرقه رجوی به ساکنان لیبرتی اجازه ملاقات ها نخواهد داد.

خانواده ها طی چهار سال اقامت و انتظار در اطراف اشرف نتوانستند با فرزندان خود ملاقات کنند، حالا که موقعیت و وضعیت اسرای فرقه فرق می کند. اشرف با مساحت تقریبی 50 کیلومتر مربع با لیبرتی ربع کیلومتر مربعی قابل مقایسه نیست.

در اشرف خانواده ها می توانستند از پشت سیم خاردار و روی خاکریزها زندانیان فرقه رجوی را ببینند، با ایماءِ و اشاره یا فریاد و فغان با آنها ارتباط برقرار کنند، چه بسیار زندانیانی که دور از چشم زندانبان فرقه در گوشه دیوار و کنار درختی می ایستادند تا صدای خانواده ها را که از صدها بلندگو پخش می شد، بشنوند ولی بدا به حال و روز اهالی مفلوک و نگونبخت لیبرتی که محروم از هرگونه آزادی و اختیار، به ازای هر صد نفر یک دو جین سرانه موشکی دارند و احتمال مرگ و زخمی شدنش بسیار.

به همین دلیل است که خانواده ها صبر و طاقت از کف داده، به آب و آتش می زنند تا هرچه زودتر به لیبرتی بروند، هرچند می دانند خبری از ملاقات و دیدن فرزند و سرپرست نیست.
باز هم سماجت و خانواده ستیزی رجوی همچنان باقی و ادامه دارد. فرقه ای که به هر جنایت و خیانتی چنگ می زند، فرقه ای که حقوق بشر خودی و بیگانه را نقض می کند، مدعی دروغین دفاع از خلق و آزادی است و هرگز به خود اجازه نمی دهند تا پدر و مادر چند دقیقه ای با فرزندشان ملاقات نمایند.

روزی خبر از پیام و واکنش خانواده های فرضی در رابطه با موشک باران لیبرتی می دهد، فردایش خانواده های حقیقی را از همراه داشتن تلفن، عینک و عصا منع و محروم می کند! چون از این می ترسد که فلان پدر و مادر مظلوم با تلفن تماس برقرار کند، با عینک از چند صد متری فرزندش را ببیند و با تکیه بر عصا، پیام پیری و ناتوانی اش را بدهد، حتماً بلندگو صدایش را به گوش زندانیان می رساند و در مجموع آب در لانه مورچگان خواهند ریخت.
تحت هر شرایطی بازگشت خانواده ها به لیبرتی و پیگیری سرنوشت فرزندانشان حق طبیعی، قانونی و مسلم آنهاست، مسئولین ذیربط از دولت عراق تا سازمان ملل موظفند با خانواده های مظلوم کمال همکاری و یاری را بنمایند هرچند سران فرقه تروریستی رجوی کارشکنی و مخالفت کنند.